Սրանք բացարձակ բոբիկ են տրամաբանությունից. 8-րդ դասարանի պատմության դասագրքում ներկայացված՝ «Արևելյան Հայաստանի բռնակցումը Ռուսաստանին» անվանումը կարող էր միայն երկու դեպքում համապատասխանել իրականությանը:

Իրանում հայտնված այս պաստառը Հայաստանում մեծ աղմուկ հանեց։ Պաստառին պատկերված է Լեոնարդայի «Խորհրդավոր ընթրիքը», և մեջբերված է Ղուրանի այն այաթը (տեղը), որտեղ Հիսուսը (Իսան) խոստովանվում է որպես Աստծո (Ալլահի) ուղարկած մեծ մարգարե։

Հայաստանի 3-րդ հանրապետության առանցքում, ուզեք, թե չուզեք, արցախյան հակամարտությունն էր: Պետության ծնունդը, ժողովրդի զոհողությունները, անկախության իմաստը, ի վերջո, հանգեցվում էր այդ խնդրի հայանպաստ լուծմանը:

Չորս տասնամյակ առաջ Իրանը սեփական արտադրության և ոչ մի զինտեխնիկա, անգամ հրացան չուներ: Մարդիկ հիմա ամեն ինչ արտադրում են, նույնիսկ աշխարհում կան պետություններ, որոնք ուզում են գնորդ լինել։

«Հայրենիքին ավելի շատ հակված են դաճանելու այն մարդիկ, որոնք չունեն սեփական ազգի, սեփական էթնոսի հետ հոգեբանական նույնացում, այսինքն, «ես հայ եմ» զգացողությունը այդ մարդկանց մոտ թույլ է։ Այս դեպքում հեշտ է դավաճանել այն ազգին, որի հոգեբանական մասնիկը դու քեզ չես զգում։ Սրանք մարդիկ են, որոնք չունեն կայուն արժեհամակարգ, ուստի, ցանկացած հարմար առիթի դեպքում նրանք կարող են մեծ կամ փոքր գումարով ծառայել թշնամուն»։

Օգոստոսի 7-ը Օսմանյան կայրության կողմից ասորի ժողովրդի հանդեպ կատարված ցեղասպանության նահատակների ոգեկոչման օրն է:

Տարածաշրջանի միակ ղեկավարը, որ էս նեղ-մաջալին հա՛մ արձակուրդում է, հա՛մ հեծանիվ է քշում, հա՛մ հարսանիքների մեջ է։ Մնացած ամեն ինչի հերն էլ անիծած...

Այլևս անիմաստ և հոգնեցուցիչ է հանրությանը հիշեցնել, որ Տեր-Պետրոսյան Լևոնն իր վրա է վերցրել Արծվաշենի «փոխանակման» պատասխանատվությունը:

Ադրբեջանի նախագահի օգնական Էլչին Ամիրբեկովը «Ազատություն» ռադիոկայանին ասել է, որ Հայաստանի հետ խաղաղության պայմանագիրը կստորագրվի միայն ՀՀ Սահմանադրութունը փոխելուց հետ, որից կհանվի պրեամբուլան, այսինքն, Արցախի նկատմամբ հայկական իրավունքի հարցը...

Հայաստանի հանրության, ինչպես նաև ողջ աշխարհի համար 2022 թվականից հետո ՈՒկրաինային զենքի մատակարարումների աննախադեպ ծավալները բացահայտում չեն։ Արդար է նշել, որ նույնիսկ ռուս-ուկրաինական լայնածավալ պատերազմի սկսվելուց առաջ ՈՒկրաինա ներկրվող զենքի քանակն ահռելի էր։ Զենքի ամենալուրջ քանակները երկիր են հասցվել 2013-2014 թվականների, այսպես կոչված Եվրամայդանից հետո, ինչը ինքնաբերաբար ցույց է տալիս դրան հաջորդած պատերազմի ակնհայտ բնույթն ու անխուսափելիությունը։